Laat iets van je horen.
Onderaan de pagina is een invulformulier.
Ben jij de volgende?
Gastenboek
Nieuw
Pennenvruchten en ander schrijfsel
- Column (3)
- Gedicht (48)
- Gedichtenbundel (1)
- Haiku (4)
- In boekvorm uitgebracht (3)
- In de media (9)
- Kinderpoëzie (3)
- Korte verhalen (5)
- Projecten (6)
- Roman (1)
- Vertaald (5)
19 september 2009
Te mooi weer om iets anders te doen dan in de hangmat een boekje lezen. Maar
wat nu weer gepakt? De lekker weglezende boeken gaan altijd het eerst uit de
stapel.
Toen viel mijn oog opeens op Valse tongen van boekgrrl Rim Sartori. Ooit in
augustus 2005 van haar gekregen na een kennelijk onvergetelijke ‘vaartocht’,
aldus Rim zelf.
En daar heb ik een heel aangename middag mee doorgebracht. Aangenaam in de
zin van ‘lezen als een trein’, misschien moet ik zeggen ‘intercity’.
Het verhaal begint in 1954 (later wordt teruggegaan naar 1951). Marit woont
samen met Herman bij haar altijd dronken schoonvader in. Dat gaat niet goed
en al helemaal niet als schoonvader zoontje Hans door elkaar schudt wanneer
die een keer ’s ochtends huilt.
Op een avond, zoontje is bij Marits moeder, vindt Herman zijn vader dood in
zijn bed. De gasslang is van het fornuis geraakt en vader is gestikt. Omdat
iedereen in vaders stamkroeg weet dat Marit niet overweg kon met haar
schoonvader, wordt Marit van moord beschuldigd. Dat zijn de eerste valse
tongen uit de titel.
Herman wordt later bekend via radio en tv en daardoor volgen er nog meer
‘valse tongen’. Hoewel dat eerlijk gezegd behoorlijk binnen de perken
blijft. Voornamelijk is dat aan Marit te danken, maar de tijden waren
natuurlijk ook anders dan nu.
Valse tongen zie ik ook in de welgemeende adviezen van vrienden, van familie
en zelfs van de Jellinekkliniek. Althans, die tongen worden door Marit lang
als vals gezien.
Want Herman heeft een probleem. Hij leidt aan dispomanie, ofwel hij is een
kwartaaldrinker. Hij kan maanden geen druppel aanraken, maar als hij eenmaal
begint, is hij niet te stoppen en wordt hij gevaarlijk agressief.
Marit blijft achter hem staan, blijft hem beschermen tegenover zijn publiek
en werkgevers.
Maar het is natuurlijk wel steeds Marit die de klappen opvangt wanneer het
Herman weer eens allemaal te veel wordt en hij zichzelf het ziekenhuis
inzuipt. Dan blijkt hij ook nog eens voortdurend vreemd te gaan.
De spanning voor de lezer is: hoe lang gaat ze dit volhouden? Ga weg bij die
man!
Toch kan ik begrijpen dat ze het niet doet. Herman zou er echt kapot aan
gaan, zijn carrière zou voorbij zijn. En dat is een grote stap, die wil je
de vader van je kinderen niet zo maar aandoen.
Ondertussen krijg je wel interessante informatie over het radio- en
televisiebestel uit die dagen. Het leek er toen allemaal een stuk
vriendelijker aan toe te gaan dan nu (maar eerlijk gezegd heb ik daar noch
van toen noch van nu enige weet van).
Natuurlijk vraag ik me af in hoeverre dit verhaal autobiografische elementen
bevat. Marit schrijft gedichten in een schriftje waarmee Herman haar
vernedert. Rim is ook een dichteres.
Ergens in het verhaal wordt Marit echt hevig verliefd op Arnoud, iemand die
haar en haar gedichten wél respecteert. Die iemand verdwijnt uit het boek,
Marit heeft er geen plaats voor in haar leven, liever gezegd, de carrière
van Herman kan zoiets niet verdragen op dat moment.
In het nawoord bedankt Rim haar echtgenoot. Als er inderdaad iets
autobiografisch in deze roman zit, hoop ik dat hij de verdwenen Arnoud uit
het boek is.
Tot slot het laatste gedicht uit het boek (er staan er meer in):
BLADSTIL
Een vallend blad
op een gelaat
dat ik eens liefhad
Zachtjes glijden vingers
door verleden heen
tranen ach ik ween
Stil het is goed
je hebt geboet
bent nu bevrijd
Lachend dansend blad
op een gelaat
dat eens werd gehaat.
Groeten van Paula
7 september 2009
Lied van een mens
Mensekinderen wat een liederlijke zin
stralend in de zon van deze nazomer
Sar’tori ….trieste verhalen langzaam gesproken
Toch niet, ik vind hier troost
Ik blijf wat rondhangen
in dit perfecte gezelschap
geknipt voor de herfst
Nou nog een fijn openhaard en open hart!
Ik wacht met genot de winter
Hedy jane
29 april 2009
Hallo Rim,
Ik heb zojuist je website bekeken. Nog niet alles hoor! Het gedicht van Dagvlinder heb ik gelezen en een kort verhaal over Het cadeau.
Heel herkenbaar. Het is leuk dat ik je nu eerst ontmoet heb vandaag bij het Kunstlokaal in Muziekwijk. Nu leeft je schrijven meer bij mij.
Ik ga nog eens op mijn gemak rond kijken.
Groetjes,
Carmen R
29 april 2009
Hallo Rim,
Met bewondering heb ik naar je website gekeken. Het ziet er allemaal mooi strak en verzorgd uit. Ook een prima foto van je.
Degene die dit voor je gedaan heeft krijgt mijn oprechte complimenten.
Ik heb het een en ander gelezen. Een mooi gedicht vind ik Dagvlinders. Ik denk dat de prachtige foto van de vlinder dit gedicht iets extra’s geeft. Vaker zal ik een bezoekje op je website brengen.
Hartelijke groetjes,
Ingrid
29 april 2009
Dag Rim
Ik kan niks anders zeggen dan erg mooi die combinatie. Prachtig ook die rozenblaadjes bij Droomvogel erbij.
Echt een super gedicht van hoge klasse.
Ik heb Droomvogel naar een paar vrienden gestuurd.
De reactie is: prachtig!
Ingrid H.